De varkens moesten ingesmeerd. Nu de zon eindelijk de weg naar Katendrecht weer gevonden had, werden de minder behaarde stukjes vel van Arie en Japie rozer en rozer. Nog even en we hadden gebraden big. Dat is uiteindelijk ook de bedoeling, maar niet op deze manier en zeker niet nu al. We moesten dus iets tegen het verbranden doen.
Maar hoe zeg je tegen een varken dat hij beter even uit de zon kan blijven? Ze gingen wel regelmatig in hun hok zitten als het te warm werd, maar evengoed lagen ze uitgebreid te zonnemodderbaden.
Dat zonnebaden deden ze volgens een 50/50-methode: 50% van het varkenslijf in de zon, 50% in de modder (zie foto boven). Aan de ene kant heel slim, want het laagje modder op hun huid werkt als bescherming tegen de zon. Aan de nadere kant minder slim, want hun kop en rug bleven onbedekt. Vooral hun oren en het stuk nek daarachter kleurden roder en roder.
Op aanraden van een kenner smeerde ik ze daarom in met zonnebrandcrème. Factor 50 hypoallergene ultrawaterbestendige zonnebrand nog wel (het zijn echt best verwende varkens).
Arie was het eerst aan de beurt. Met de verstuiver sprayde ik zachtjes achter zijn oor: pssjt!
‘Hmpf!’ snoefde Arie verontwaardigd, terwijl hij afkeurend met zijn kop schudde. Het restant van zijn modderbad belandde op mijn benen en op mijn (wederom totaal ongeschikte) zomerjurk. Snel probeerde ik nog wat rozerode plekken in te smeren, maar Arie was het er niet mee eens. Met zijn moddersnuit duwde hij me weg.
Wijzer geworden door de eerste ervaring, behandelde ik Japie op afstand. Veilig achter het houten hek staand verstoof ik wat zonnebrand op strategische plekken op zijn oren en nek. Het lukte, maar niet van harte. Ook hij was geen fan van het witte goedje. Bruin en zwart van de modder – dat wilde hij worden, niet wit!
Nu maar hopen dat die crème behalve ultrawaterproof ook een beetje ultramodderproof is.