RESTAURANTBESPREKING Muller & Co – Berkel en Rodenrijs
Publicatiedatum AD/Rotterdams Dagblad: 21-10-2015
Het borrelt en bruist in Berkel
Middenin de oude dorpskern van Berkel zit sinds enkele maanden Muller&Co. De brasserie/wijnbar zit in een gloednieuw pand dat aardig samengaat met de meer historische panden in de omgeving. Een groot pand is het ook, zowat half Berkel past er in. En gezien de gezellige drukte op deze vrijdagavond zijn ze er allemaal vandaag. Stampvol zit het. Er wordt geborreld en getafeld dat het een lieve lust is. Een grote bedieningsbrigade, voorzien van mooie schorten, loopt af en aan in de met veel zorg ingerichte zaak.
New York meets bruin café
Vanaf ons tafeltje in de hoek nemen we alles rustig in ons op, terwijl we aan brood van Jordy’s Bakery knabbelen. Zulk stevig brood verdient eigenlijk wat stoerdere smeersels dan de zachte kruidenboter en roompaté die er nu bij zitten. We zien veel hout, een natuurstenen bar, leren banken en gestoffeerde stoelen. Strategisch geplaatste spiegels (die hier en daar gebarsten zijn, expres of een ongelukje?) zorgen voor een extra ruimtelijk en toch intiem effect.
Het is New York meets bruin café, en dat zie je ook terug op de kaart. Van saté en tomatensoep tot oesters en gegrilde rib-eye: hier wordt gekookt in grand-caféstijl zonder fratsen. Ons eten voldoet aan die verwachting. Vooraf hebben we een romige krabsoep die aan de zoute kant is en best wat romiger had gemogen, en een keurige carpaccio met echte parmezaan, pijnboompitten en een toefje verse gemengde jonge sla.
Zwoel en verleidelijk
Onze joviale ober wordt razend enthousiast als we een glas Argentijnse wijn (Luigi Bosca Malbec, €6,-) bestellen: ‘Jaah! Dat is onze beste wijn!’. Of het de beste is kunnen we vanavond niet testen – er is veel keus maar de Bob houdt zich in. Hij wordt als zwoel en verleidelijk aangeprezen op de wijnkaart, en dat kunnen we alleen maar beamen. Heerlijk.
De hoofdgerechten zijn aardig, met wat verbeterpuntjes. De lamsrack had malser en gaarder gekund. Met een gewoon mes kom ik nauwelijks doorheen, en ook kluiven (‘Dat mag hier gewoon hoor!’) geeft weinig soelaas. Er blijft te veel vlees aan het bot zitten. Lekker is het wel, daar niet van. Al had het zoutvat iets minder kwistig gebruikt kunnen worden voor de slordig gedrapeerde dragonsaus. Aan de overkant van de tafel wordt de béarnaisesaus bij de ribeye ook nauwelijks aangeraakt, maar hier is het juist een goed teken. Het vlees heeft het niet nodig. In plaats daarvan gebruiken we de saus als dip voor de prima frieten. Wat we nog missen is groente. Waarom niet een eenvoudig maar goed bereide groente als bijgerecht, in plaats van het obligate bakje natte sla?
Uit de kasssen
De desserts geven gemengd resultaat. Mijn aardbeien met lobbige room zijn zo lekker als de ober beloofde (‘In oktober nog aardbeien? Ja hoor, daar heb je kassen voor!’). De cheesecake echter is nogal een zware bonk. De combinatie met vanilleijs en slagroom is qua smaken ook geen hit.
Het eten kan nog wat verfijnder (rustig aan met dat zoutvaatje jongens, en duik eens wat vaker in de groentenla), maar toch hebben we een zeer geslaagde avond. Met veel sfeer, een goed stuk vlees en fijne wijn kom je immers ook een heel eind. Berkel heeft er een goede brasplek bij.
