Vanaf het moment dat we aanbellen bij het oude pandje aan de voet van de Onze-Lieve-Vrouwe Kerk en we door maar liefst twee dames lachend en warm welkom worden geheten weten we het al: er moeten wel heel rare dingen gebeuren wil dit geen goede avond worden. Om de clou alvast maar weg te geven: er gebeuren geen rare dingen. We hebben inderdaad een heerlijke avond bij DeliCees. Hoe dat kan?
Nou, vooral vanwege het fantastische eten natuurlijk. Maar ook omdat alles eromheen helemaal klopt: de bediening, de inrichting, de sfeer. Het is chique zonder stijf gedoe. Of zoals de eigenaren het zelf zeggen op hun website: ‘Ons pand is statig, maar wij zijn niet statig. We vinden het belangrijk dat onze gasten zich op hun gemak voelen.’
Er zijn wit gedekte tafels met comfortabele stoelen, een marmeren schouw en weelderige ornamenten aan het plafond. De schilderijen die hiervoor nog in de woonkamer van de eigenaren hingen, zorgen voor een dosis kleur en huiselijke warmte. Alleen de wat ielige bos chrysanten valt uit de toon. De bediening is strak in het zwart gekleed, maar niet uniform. Leuk om te zien dat elke dame de dresscode op haar eigen manier vormgeeft.
Het wachten waard
DeliCees werkt zonder menukaart. De grootste keuze die gemaakt moet worden is tussen het aantal gangen, dat varieert van 3 tot 7. Op vrijdag en zaterdag vervalt helaas de drie gangen-optie. Omdat het even duurt voor de appetizer op tafel komt en onze menukeuze gevraagd wordt, staren we een poosje verlekkerd naar het bolletje Franse gezouten boter, zonder dat we er een stukje brood bij hebben. Maar ach, het is te doen want we nippen aan een glas geweldige cava. Het brood, de hartige wafeltjes met za’atar (een specerijenmengsel uit het Midden-Oosten) en kikkererwtencrème, de gerookte tuinboontjes en een bijna boterzachte salami blijken het wachten waard.
Het eerste gerechtje van onze vier gangen is, net als als het interieur van DeliCees, ronduit elegant. Wel komt hier een nadeel van het concept verrassingsmenu aan het licht. De drie bereidingen van paling (mousse, bavarois en gerookt) zijn zalig en de sauzen van oer-Hollandse kropsla, snijboon en spinazie geven een eigentijdse touch, maar paling is een sterk bedreigde vissoort. Als je het een visser vraagt zal hij het relativeren, maar een lastige kwestie blijft het. Toegegeven: die bavarois alleen al is wel een zonde waard. Toch hadden we liever zelf de keuze kunnen maken voor een vis die minder gewetensbezwaren oplevert.
Een dessert met smoel
Het tweede gerecht kan zich meten met de bediening en de wijnen. Het stukje perfect gebakken tarbot met venkelsalade, mousse van pastinaak en sinaasappelsaus is klassiek, licht, fris en nadert perfectie. In het hoofdgerecht zien we de ligging van DeliCees weerspiegeld: aan de kade tussen (op de grens van) land en water. Vlees en vis komen hier samen. De kabeljauwfilet is nog net een tikje glazig en ligt op stukjes malse kalfssukade en kool.
Hoe goed dit alles ook bereid is, en hoe gewaagd je de combinatie van vis en vlees ook vindt, voor ons ontbreekt er hier net wat smoel. Iets wat we in het dessert wél vinden. De sorbet van granny smith appels, met meringue, bavarois en een macaron van pistache en hazelnoot liggen op poeder van witte chocolade. Grote verrassing hier is de gekonfijte bleekselderij. Dit soort toevoegingen maken een gerecht memorabel.
Het is een avontuurlijke kant van DeliCees die we alleen maar heel hard aanmoedigen.
