Dit is een uitgebreidere versie van de recensie die ik schreef voor het AD/Rotterdams Dagblad van 16 December 2015.
Je moet het maar durven: in Rotterdam, doe-maar-normaal-stad nummer 1, een exclusieve, kosmopolitische rooftopbar/restaurant voor levensgenieters beginnen.
In de kleine keuken van het restaurant op het dak van het Groothandelsgebouw staat chef-kok Marnix Benschop (van o.a. Biergarten, De Ontbijtbar en voorheen De Matroos en het meisje) zich de vlammen uit zijn baard te werken voor zijn gasten. Of gasten… leden is een beter word. Want om hier wat boterzacht buikspek met zoete misosaus naar binnen te laten glijden (om maar wat te noemen) moet je wel lid zijn.
Het lidmaatschapsysteem wekt een exclusieve indruk, maar in feite mag iedereen lid worden, belooft de Club op de website. Of dat echt zo is valt moeilijk te controleren. In ieder geval is het een verdomd handige marketingtool. Waar je werkt, je favoriete uitgaansplek, je levensfilosofie, je social media accounts: je geeft aardig wat prijs op het aanvraagformulier. Moet dat nou echt, en is dat het allemaal waard? vraag je je als nuchtere Rotterdammer af.
Nou…misschien wel, ja. Want neem alleen de entree al. De kruip-door-sluip-door ingang is uniek. Via een vrachtlift van het Groothandelsgebouw kom je uit in de keuken van de Suicide Club, waar de afwassers je vriendelijk welkom heten.
Voor die ene hete date
De inrichting met glanzende jadegroene muren, messing accenten en fraaie parketvloer doet denken aan een luxe opiumkit in het Shanghai van de jaren twintig. Een vleugje jarenzeventig-glamour en het uitzicht over Rotterdam doen de rest. Op de toiletten strijden graffiti, getinte spiegelwanden en goud om je aandacht. Compleet over the top, chic, ruig en opwindend tegelijk. Kortom: zo’n plek waar je die ene hete date mee naartoe neemt.
Om te drinken kom je hier natuurlijk ook. Cocktails zijn er in allerlei soorten en maten, wel aardig aan de prijs voor circa 14 euro. Ze worden met verve bereid door hippe shakers, strak gekapt en/of bebaard. Soms komen er vlammen of stikstof aan te pas. Een biertje kan, maar dan wel een trendy variant met namen als ‘FF lekker met je bek in het zonnetje.’ Wij nippen aan een elegante cocktail met sake, bubbelwijn en vlierbloesem.
Everything in english
De voertaal van de club is Engels, een Nederlandse kaart is er niet. Dat is jammer. Want hoe wereldwijs je ook bent, niet iedereen weet wat jerusalem artichokes of pear glazed veal sweetbreads zijn. De ober legt alles geduldig en kundig uit als je ernaar vraagt, maar je kunt niet blijven vragen.
De bediening is overigens vriendelijk en redelijk attent. De dames dragen onhandig korte designer jurkjes. De mannen mogen een ketelpak aan, maar dan wel met opgerolde pijpen en korte sokjes. In combinatie met grijze hardloopschoenen is dat wat ons betreft zeker niet ‘killer sexy but elegant’, zoals de dresscode van de gasten vraagt. Eerder een mood killer.
Wulpse compositie
Maar goed, het eten. De 32 gerechten op de kaart zijn bedoeld om samen te delen, de meesten kosten net geen tientje. Wij namen in drie rondes tien gerechtjes met zijn tweeen, en dat was ruim voldoende. Vegetariërs hebben de keuze uit zes gerechtjes plus de desserts. Ook dat moet lukken dus.
Er zijn uitschieters naar boven en naar beneden, maar slecht of saai is het nooit. Behalve dan misschien de smoked avocado mushroom: De subtiel naar rook smakende avocadomousse wordt samen met de rauwe paddenstoelen net een jaren tachtig borrelhapje. Met de gebakken paddestoelen werkt het een stuk beter. De terrine van octopus is prachtig: een wulpse compositie van tentakels en zuignappen. Het geheel mag wel meer pit, ondanks de rode peper, chipotle en – onvindbare- cru de cacao.
De dumplings zijn de onbetwiste winnaars vanavond. Een hemelse samensmelting van slak en rundvlees. Ze zitten iets te ruim in het verder prima deeg om elegant naar binnen te werken met onze hippe eetspiesjes.
Uppers en downers
Kleine downers zijn de dotjes citroenmousse bij de kabeljauwfilet met knolselderijpuree en krokantjes van kippenvel. De citroen overschreeuwt de mooie vis. Ander minpuntje is de uiencompote die het gerechtje met scallops (jabobsschelpen) en parmezaan verprutst door de harde stukken schil en bittere smaak.
Gelukkig overheersen de uppers: De bietjes uit de oven met boekweit en dunne schijfjes gepickelde biet doen het leuk, wat vadouvan (kerriekruidenmengsel) zorgt voor pit. Ook de ceviche van zeebaars met pistachepuree en rabarber is een match made in heaven. Die hemel komt nog dichterbij met het dessert: Toffee sorbet pumpkin. In een kadoverpakking van pompoen zit een zalige pompoenmousse, met caramel, noot en meer oraal genot.
Kortom:
Hoewel een paar dingen op onze irritatiespier werken (die rotnaam ook) is The Suicide Club met zijn stijlvolle decadentie een gewaagde en zeer welkome nieuwkomer in ons wereldstadje. De kleine minpuntjes van het eten nemen we graag voor lief. Want wie niet waagt, wie niet wint!
The Suicide Club
Stationsplein 45
3013 AK Rotterdam
Tel. 010 8468797
thesuicideclub.nl
Met dank aan Grootzus voor de foto’s.
