Vroeger was alles beter
In de categorie ‘Rotterdamse restaurants waar je tenminste een keer in je leven geweest moet zijn’ bezochten we Bierhandel De Pijp, of gewoon De Pijp. Het is het oudste restaurant van de stad: al in 1898 begonnen aan de Geldersekade en na het bombardement verhuisd naar de Gaffelstraat in het Oude Westen.
Het restaurant heeft een warme band met het Rotterdamse Studenten Corps, en dat is deels nog te merken. Er werken frisse en aardige studenten als ober, die witte jasjes dragen. De vergeelde muren en plafonds van de pijpenla hangen propvol met studentikoze parafernalia: jaarclubs, sportteams, verkeersborden en stropdassen. Je kijkt je ogen uit. In het gemêleerde publiek tellen we opvallend weinig studenten, maar des te meer toeristen. Om ons heen wordt Duits en Italiaans gesproken.
Adem en plas inhouden
Het is druk en de tafels staan dicht op elkaar. Aanschuiven en je adem inhouden dus. Je plas trouwens ook, want zie maar eens naar het toilet te gaan als je ingeklemd zit tussen tafel, muur en vier andere gasten. De open keuken is zo open dat een van de koks middenin het restaurant staat te werken. Dat is een mooi gezicht, maar de geuren die uit de keuken komen zijn niet allemaal even aangenaam. Hier kan een nieuwe afzuiginstallatie geen kwaad.
Achterin de zaak hangt dan weer een muffe geur van lekkage of riolering. Maar ach, als je geschiedenis wilt dan krijg je het ook. Zo ook op de menukaart. De krijtborden staan vol met klassiekers uit de Frans-Nederlandse keuken van weleer: entrecote, tournedos (met pepersaus), slakken en zwezerik. Voor nostalgische vegetariërs is er zelfs een salade met warme geitenkaas!
Back to the eighties-feestje
Onze culinaire tijdreis begint met garnalenkroketten en vitello tonnato. Laatstgenoemde heeft prima kalfsvlees. Zongedroogde tomaatjes en kappertjes zijn het jaren ’90-zonnetje op gemakzuchtige hoopjes tonijnsalade. De garnalenkroketten (plat en rond) zijn teleurstellend melig en bevatten weinig garnalen. Misschien dat ons hoofdgerecht ons dan nog wat meer kan laten terugverlangen naar vroeger? Dat lukt slechts gedeeltelijk met de eendenborst met portsaus. Het vlees is mooi rosé gebakken, de saus wel erg zoet. De gebakken aardappeltjes hebben we echter nog nooit zo zout gegeten. Het zou een goede manier kunnen zijn om de drankomzet wat omhoog te krikken, maar dan moet de ober wel op tijd langs komen en niet als het hoofdgerecht al bijna op is. Voor de kabeljauw met schelpjes hoef je ook geen Back to the eighties-feestje te geven. Ook hier te veel zout, ditmaal in de mosterdsaus. Daarin drijven precies vijf uitgedroogde schelpjes en twee enorme, maar gewoonweg taaie mosselen. De vis zelf is in orde.
Ons nagerecht, het dessert d’ici, verdient een plaatsje in het museum voor horeca nostalgie: een profiterole, flensjes, kaneelijs en soufflé glacé, met als kers op de taart spuitbusslagroom en een garnering van kiwischijfjes en aalbessen. Net als vroeger – alleen de chocoladesaus is nieuwerwets waterig en smakeloos.
Nostalgie is niet genoeg
Het is bijzonder om in een altijd bouwende en veranderende stad als Rotterdam een plek te hebben waar de tijd stil lijkt te staan. De Pijp is uniek, maar met zulk matig eten zorg je ervoor dat veel mensen het bij die ene nostalgische trip zullen houden.
