Sympathieke gozer, die Abel. Nu nog wat verfijnder.
Linda. kenden we al, Abel. nog niet. En dat terwijl er zoveel te beleven is rondom het restaurant aan de rand van de Rhoonse Grienden. Abel. (ja, die punt hoort er echt bij) is de uitvalsbasis van een uitgebreid scala aan activiteiten, van een klimbos tot footgolf. Gewoon golfen kan er ook. De locatie is in de zomermaanden perfect: bij de jachthaven, omringd door natuur. In de wintermaanden is het er wat stiller, maar daar trekt Abel. zich niets van aan. Het is gezellig druk in de eigentijds ingerichte eetzaal.
Woontijdschrift
Het interieur lijkt met wittinten, donkergrijze accenten en huiselijke accessoires zo uit een woontijdschrift te komen – misschien dat de advertentie van een Rhoonse interieurwinkel op het toilet er iets mee te maken heeft.
Vrolijke kaart
De kaart heeft een lossere stijl: met verschillende lettertypes, illustraties en kadertjes kan het een rommeltje worden, maar hier werkt het wonderwel. We worden er echt een beetje vrolijk van. Dat komt ook door de variatie aan gerechten: naast klassiekers als sliptong en carpaccio en tomatensoep staan er ook wat originelere gerechten op: de al eens eerder besproken Dutch weed burger en Chinese pannenkoekjes met eend bijvoorbeeld. Prijzenswaardig is dat kinderen worden aangemoedigd om – buiten het gevarieerde kindermenu waarop ook een boterham met pindakaas en vers fruit staat- iets van de grote kaart te bestellen – waarom zou je inderdaad altijd maar die eeuwige friet met frikadel nemen?
Gepofte knoflook
Ons diner begint veelbelovend met een salade van forel, kalamata-olijven en gepofte knoflook, een elegant gerechtje. Fris en smaakvol dankzij citroen en verse kruiden als dille en kervel, de vis is mooi licht gegaard. De crostini’s erbij zijn echter zoet, een wat hartiger broodsoort was beter geweest. Ook de langoustinesoep is goed: die heeft een mooie diepe smaak. Onderin ligt een flinke ovale raviolo gevuld met kreeft, waarvan het deeg precies goed is – het is niet te slap geworden na verblijf in warme soep.
Parelgort
Het vegetarische hoofdgerecht, risotto van parelgort, klinkt op papier goed, maar valt in de praktijk wat tegen. De groene kruiden in de parelgort worden overstemd door truffeloliesmaak, en de grote berg champignons plus het bladerdeegtaartje met rode ui en geitenkaas maken het geheel erg zwaar. Het is zeker niet slecht, maar mist finesse die de voorafjes wel hadden.
Slappe slibtongen
Zo ook bij de sliptongen: net te lang gebakken, waardoor het visvlees aan de droge kant is. En dat terwijl ze aan de buitenkant wat slapjes en niet krokant aanvoelen. Omdat we iets meer bij de vis willen dan de doorsnee frieten en het kleine bakje sla, bestellen we een supplement groenten. Tot onze verbazing is dat nòg een grote berg gebakken paddenstoelen en… het bladerdeegtaartje van het vegetarische gerecht.
En hele kluif
Hierna zitten we zo vol dat we het dessert maar delen. De Soes Abel heeft zijn eigen kadertje met mooie krulletters op de kaart. Ook met zijn tweeën is dat een hele kluif: een enorme soes, gevuld met ijs en overgoten met oude chocoladesaus. Een soort dame blanche-plus. Kleine flauwe blokjes karamel voegen niets toe behalve nog meer suiker.
Culinair gezien is Abel een aardige gozer die net wat verfijnder te werk zou kunnen gaan. Samen met de innemende bediening en relaxte sfeer, maakt het Abel tot een sympathieke buur waar je graag eens langs gaat.
