Op zich was het een ‘gewone’ wintersportvakantie, ons verblijf in het Finse dorpje Sirrka vlak boven de poolcirkel, nu alweer 2 jaar geleden. Uiteraard hield ik ook mijn ogen (en mond) open voor lokale culinaire specialiteiten.
Dat begon al een uur na aankomst, toen we hongerig de eerste de beste pizzeria binnenstapten. De pizza poro was een van de weinige dingen die afweken van het gangbare pizza-aanbod: poro is rendiervlees. Qua smaak lijkt het vlees in gedroogde vorm nog het meest op rundvlees met een heel zachte wildsmaak.
Kaas in je koffie
Wel heel bijzonder was de ‘Lapse koffie’ die een van de schaarse restaurants langs de pistes op het menu had staan. Het bleek koffie met slagroom, maar ook… Lapse kaas. Blokjes kaas in de koffie – je moet er maar opkomen. Gek genoeg was het nog lekker ook. De zachte, neutraal smakende kaas houdt het qua structuur ergens tussen huttenkäse en halloumi, en wordt ook wel squeaky cheese genoemd. Het was een zachte maagvuller om je nog beter te wapenen tegen de kou buiten.
Worstjes op het vuur
Het allerleukste op culinair gebied was ook meteen het simpelste: op diverse plekken langs de pistes staan houten hutten waar een vuurtje brandt. Je kunt het vuur zelf opstoken met de houtblokken die erbij liggen. Veel Finnen nemen een pak braadworstjes mee naar de piste en roosteren die aan een stok boven het vuur (de metalen pennen daarvoor hangen ook in de hut). Soms staat er ook een grote ketel op een houder naast het vuur, waar warme bessensap in zit.
Ik heb het braden van de worsten een paar dagen geobserveerd en de meeste Finnen proberen het vel zo knapperig mogelijk te krijgen, met veel barsten er in, soms bijna zwart. Zodra wij wisten van de vuurtjes gingen we zelf ook op pad met een rugzakje vol worst (en boterhammen met kaas voor de vegetariër onder ons, om tosti’s te maken).
Het is zoveel leuker dan lunchen in een propvol restaurant waar je al klossend op je op je skischoenen een weg moet banen door een meute hongerige medeskieërs, en je een half uur bezig bent om mutsen, wanten, jacks en sjaals af te pellen voor je kunt eten (en daarna alles weer aan…). Bij zo’n vuurtje plof je neer op een houten bankje, warmt je aan het vuur, staart wat in de vlammen of naar de skieërs op de berg en knabbel je aan je worstje. Perfect.
Hotelbuffet
Het buffet van ons hotel was ook een beleving op zich. Niet per se vanwege de culinaire kwaliteiten, maar wel vanwege het ruime aanbod. Een groot gedeelte van de buffetten (er waren er meerdere) bestond uit koude hors d’oeuvres. Een van de buffetten bestond vrijwel enkel uit vis: gerookte zalm, sill (ingelegde haring, maar dan zoetig met onder andere kaneel), gerookte heilbot, gerookte zalm, gebakken sprot, zalmeitjes met zure room en dille. Noem maar op (ook voor het ontbijt).
Een ander gedeelte van het buffet was dan weer gereserveerd voor salades, wortel, bietjes, paprika, olijven etc. Ook bosbessen (diepvries natuurlijk, midden in de winter) waren altijd ruim voorradig. Het warme gedeelte wisselde elke dag. Een aardappelgerecht, een vlees en vis-gerecht, plus een vegetarische groentengratin. De kwaliteit hiervan was niet hoogstaand (denk varkensfilet, puree en aardappelgratin), maar vooral voedzaam. De kinderen schepten er lustig op los: sommige dagen begonnen ze met een bordje kip-nuggets, andere diners werden gevuld met marshmallows vooraf en een bord wortels, paprika en olijven als hoofdgerecht.
Lapse kapsalon?
De ene keer dat er rendiervlees in de buffetbakken lag, had dat nog het meest weg van shoarmavlees. We kregen al visioenen van een Lapse kapsalon: rendiershoarma met Lapse kaas, bessensaus en friet. Hmm!
Bij de dranken was een zelfgemaakte ale (zonder alcohol) blikvanger, en de twee soorten karnemelk bij het ontbijt waren ook een leuke verrassing.
Blikje Berenvlees
Op vakantie kan ik uren op ontdekkingstocht gaan in de lokale supermarkt. In Lapland kon ik helemaal mijn hart ophalen. De taal is een groot raadsel, bijna geen enkel woord herken je. Het liefst zou ik alle vage blikjes en vissen in het koelschap uitproberen. 
Er zijn ook speciale uitschuifbare metalen worstprikstokken te koop, voor de echt fanatieke worstroosteraars. Daarvan ging er een mee naar huis. Verder beperkte ik me tot een paar kazen (die Lapse), cloudberry jam, gedroogde rendierworstjes en drie mysterieuze blikjes die blijkbaar rendieren-, elanden- en berenvlees (!) bevatten. Het blikje rendier is reeds getest (het ruikt naar kattenvoer en smaakt naar corned beef). Voor het berenvlees verzamel ik eerst nog wat moed.