De Philly cheesesteak is een geweldig vet-foute snack uit de Verenigde Staten. Het witte broodje met gebakken biefstukreepjes, ui, champignons, peper en een klets kleffe kaassaus is de kapsalon van Philadelphia. Ik hou ervan.
Tijdens de Ronde van Katendrecht stond tot mijn vreugde de kraam van Rudy’s Roadkill (foodtrucks let op: dit is dus een goede naam! Lees je mee, Mr. Maisguy en andere woordgrappenmakers?) ook weer op het Deliplein. Net als vorig jaar haalde ik er mijn jaarlijkse dosis cheesesteak.
Toen Rudy met gepaste achteloosheid een dot oranje ‘kaassaus’ uit een plastic fles over het gebakken rundvlees spoot, vroeg ik voor de grap: “Dus dat is de kaas… eh, saus?”
“Nee, dat is cheddar”, antwoordde Rudy van de Roadkill.
Ik: “Ja, dat bedoel ik. De cheddarkaassaus.”
Roadkill Rudy: “Nee joh. Cheddar is geen kaas.”
Ik: “…”
Toen Rudy met gepaste achteloosheid een dot oranje ‘kaassaus’ uit een plastic fles over het gebakken rundvlees spoot, vroeg ik voor de grap: “Dus dat is de kaas… eh, saus?”
“Nee, dat is cheddar”, antwoordde Rudy van de Roadkill.
Ik: “Ja, dat bedoel ik. De cheddarkaassaus.”
Roadkill Rudy: “Nee joh. Cheddar is geen kaas.”
Ik: “…”
Hij had gelijk dat de saus in kwestie weinig met kaas te maken had (meer over deze saus hier – je vindt het spul in een meer vaste vorm ook op je Big Mac), maar dat is niet de schuld van cheddar. Ik zou Rudy willen aanraden om eens een kaaswinkel binnen te stappen en een stuk echte cheddar te proeven. Er zal een wereld voor hem open gaan.
Het broodje smaakte er overigens, ondanks de kleine philly cheese fittie, niet minder om. Hoera voor de Philly cheesesteak!
p.s. Sylvia Witteman schreef ooit dit stukje over de Philly cheesesteak, inclusief recept.
