Soms wordt het me even te veel. De druk van duurzaam, biologisch, verantwoord, lokaal. Voor iedereen die soms ook even ten onder dreigt te gaan aan eco, bio en slow pleit ik (vrij naar Sonja Bakker), voor de SAV-dag. De Schijt Aan Verantwoord-dag.
Het is nogal een verantwoordelijkheid die je als argeloos modern-westers moedermens draagt, om van het schuldgevoel nog maar te zwijgen. De wereld moet gered, want wij maken hem stuk. Eet je deze tijgergarnaal? Dan heeft die kleine visser in Manila geen krab meer in zijn netje. Bak je dit karbonaadje? Hoppa, weer een hectare tropisch regenwoud platgebrand. Voer je je kind geen gestoomde pastinaak uit eigen moestuin? Dan zal hij later alleen nog maar bij MacDonalds eten en dichtslibben als die dikkerds uit Wall-E.
De Schijt Aan Verantwoord-dag is een gezonde compensatie voor te veel verantwoord gedoe. Want, zo weten we allemaal sinds South Park, te verantwoord is smug. Je wordt zo tevreden over je eigen morele fatsoen dat je zelfs de geur van je eigen scheten heerlijk gaat vinden… En dat lijkt me ook niet echt iets om na te streven.
Mijn gedroomde SAV-dag ziet er als volgt uit:
Het ontbijt bestaat uit een heerlijk slap sneetje casinobrood uit de supermarkt. Daar smeer ik een dikke laag halvarine op, of nog beter: ‘Voor op Brood’, dat fantastische smeerseltje dat niet eens een naam heeft, zo chemisch bedacht is het. Bovenop die onverantwoorde niet-boter strooi ik een dikke laag hagelslag van de Lidl. Die is vast gemaakt van slaafrijke chocola.
Dan is het koffietijd. Die haal ik natuurlijk uit de automaat bij de benzinepomp, waar ik heen scheur in mijn benzineslurpende Cadillac uit 1968. Dan rij ik meteen nog even langs de McDrive voor een Quarterpounder menu, supersize als het kan. Dat is de lunch. Met toe een Mc Flurry Mars.
Tusendoortjes mogen natuurlijk ook onbeperkt op de SAV-Dag. Wat dacht je van Bifi worstjes? Of een pak Kinder-repen? Ik maak thuis ook nog even een oploskoffie van Nescafé, met veel gerafineerde kristalsuiker en poedermelk. Hmmm.
De kinderen doe ik ‘s avonds een groot plezier met een potje Olvarit. Ze smullen van de overgare spaghetti met rode saus. Niks hoeven ze te kauwen. Zij hebben ook een dagje vrij tenslotte. Ze spoelen het weg met een groot glas cola.
Ons diner bestaat uit drie gangen. Vooraf: Hollandse garnalen, vakkundig gepeld in Marokko en koelvers in de vrachtwagen weer teruggereden naar ons. Als hoofdgerecht hebben we sugar snaps uit Kenia, gewokt met een conimex sausje. Ik doe er een kilo gehakt bij, die was praktisch voor niks in de supermarkt. Een mazzeltje. Erbij nog wat kant en klaar gesneden sla (ja, natuurlijk met die heerlijk dikke tuinkruiden dressing van Calvé), en voorgekookte aardappelschijfjes uit het koelvak. Wat een gemak. Fluitend draai ik dit topdiner in elkaar.
Een nog beter alternatief is een spareribs-schotel, te bestellen via Thuisbezorgd.nl. Makkelijker en fouter kan het niet. Nadat een ronkende scooter alles heeft gebracht, maken de kinderen een hut van het verpakkingsmateriaal. Wij kluiven ons ongans aan de gegrilde ribbetjes met een keur aan industriesauzen.
Terwijl de kinderen zich storten op hun Danoontjes, maken mijn man en ik zich op voor onze grote finale: een ijscoupe met druiven uit India, Spaanse aardbeien en wat schijfjes Chiquita banaan. Allemaal gegarandeerd eco- en Max Havelaarvrij.
Na zo’n dag zijn we gelukkig, gelouterd en bevrijd van potentieel dreigende smugness. Een SAV-dag, dat zouden meer mensen moeten doen!
