Vijfentwintig jaar geleden opende Hotel New York. Het was het startschot voor de wederopleving van de Kop van Zuid. Waar anders kon je zowel sashimi als seitan eten, of met een cappuccino The New Yorker lezen? Mooie tijden. Andere tijden ook. Want in de tussentijd is HNY niet stil blijven staan. Ik ben er nog niet over uit of dat goed nieuws is.
De leestafel verhuisde naar het verdomhoekje, en hier en daar verschenen nieuwe bars. Geen probleem, want stilstand is achteruitgang. “I have to change to stay the same”, zei beroemd stadgenoot en landverhuizer Willem de Kooning ooit, en zo is het. Maar hoé je dan verandert om jezelf te blijven, dat is de kunst.
Verzakelijkt
De huidige eigenaar (WestCord hotels) lijkt die kunst niet helemaal te verstaan. De aankleding en huisstijl schuiven steeds meer naar de corporate gevarenzone, waar beslissingen worden genomen door een op safe spelend management in plaats van door vakidioten met hart voor de mooie dingen van het leven. Treffend voorbeeld daarvan is de menukaart. Die is enorm en heeft voor elk wat wils (zelfs de pokébowl ontbreekt niet), maar alle fantasie is eruitverzakelijkt. Misschien nog wel het ergste: de garnalenkroket staat niet meer op de kaart. Dat gebeurde al weer even geleden, maar die streek zijn we nog niet vergeten.
Genoeg getreurd: over de jarigen niets dan goeds. HNY blijft een magische plek. De oesterbar, de koffiepot, de mensen, het terras: er is genoeg om van te genieten. Hoe staan ze er culinair voor?
Snoepende kelners
De inktvisringetjes zijn nog steeds in orde, met zo’n fijn gepaneerd korstje. Toch, zo verzucht de oude zemelaar in ons, waren ze vroeger beter. En wij kunnen het weten, want man, wat hebben we er stiekem veel van gesnoept in onze kelnerdagen. We proeven nu meer paprika en zout, en de tartaarsaus was in onze herinnering frisser. De spaghetti vongole is in orde. De pasta al dente, schelpjes precies gaar. Alleen is de pasta nauwelijks gemengd met het kookvocht, en dat maakt net het verschil tussen gewoon lekker en verrukkelijk.Klassieker
De scheermessen komen in een fijne roomsaus met pernod, maar knarsen van het zand. Mijn gezelschap weet de domper met gevoel voor understatement te relativeren. “Zand schuurt de maag, maar culinair gezien voegt het weinig toe.”
Nog zo’n klassieker: de steak tartaar. Die mag je zelf op smaak brengen met een hele reeks smaakmakers, van eidooier tot worcestershire saus, top. Wel erg jammer dat het vlees zo fijn gemalen is. De frites zijn aan de melige kant, de mayo dan weer prima. En het brood is er beslist op vooruit gegaan.
Van de nieuwe gerechten kiezen we een goede steak met een subtiele, zelfgemaakte pepersaus en iets te gare sperziebonen, peulen en doperwten. De desserts zijn veruit het beste van de avond: Een pavlova van bros eiwitschuim met frambozen en perzik, en een prachtig citroentaartje met limoenijs en een macaron. Die laatste is niet de mooiste om te zien maar wel prachtig van structuur en smaak.Hoe zal HNY er over nog eens 25 jaar uitzien?
Er wordt wel eens lacherig gedaan over het eten bij HNY, maar dat is niet helemaal terecht. Het is niet uitmuntend, maar meestal prima van kwaliteit. En ondanks de hoge volumes wordt er veel zelf gemaakt.
Nee, over het eten maken we ons niet zo veel zorgen. Of illusies, zo u wilt. Wel merken we dat de altijd zo volle zaak op een vrijdagavond pas laat gevuld raakt. Er is beduidend meer concurrentie gekomen op de pier. Hoe gaat ons vlaggenschip die te lijf? Met nog meer veilige keuzes? En hoe zal HNY er over nog eens 25 jaar uitzien?
Hotel New York Koninginnenhoofd 1 3072 AD Rotterdam www.hotelnewyork.nl open: dagelijks, 07:00 -01:00 uur
