Het was me het Pollepeljaartje wel. Een jaar vol gerechten die ontroerden en ons oeh’s en ah’s ontlokten. Sauzen waardoor we de chef ten huwelijk wilden vragen, of beenmerg waarvoor je wel naar Maassluis zou willen krúipen. Kortom: ervaringen die je doen beseffen dat het leven van een recensent meestal wél over rozen gaat.
Met alle liefde zou ik de hele top tien van het Pollepelklassement bekronen met een gouden Pollepel. Ze zijn zeer uiteenlopend in budget, keuken en opzet, maar stuk voor stuk klassezaken met een goede prijs-kwaliteitverhouding. Maar er kan er maar een de beste zijn. Nieuwkomer Héroine was een half jaar na opening al heel goed op stoom, en overtuigde door de fijne sfeer, opwindende gerechten en stijlvolle inrichting. Een ware Heldin.
Opvallende trend: het aantal nieuwe visrestaurants dat de deuren opende. Ook op het gebied van ramen en andere Aziatische noedelsoepen zijn we voorlopig nog niet uitgegeten.
Ontdekkingen
Waar je als recensent het gelukkigst van wordt zijn de onverwachte ontdekkingen. Wie had gedacht dat je bij een watersportvereniging zo lekker kan eten zoals bij Clubhuis ’t Havenhoofd/Eetcafé Cillie in Hellevoetsluis? De grootste verrassing kwam toen we even stopten om te tanken bij Scheiwijk aan de A27. Hier wordt voortreffelijk zelfgemaakt eten geserveerd, iets waar menig ‘echt’ restaurant een voorbeeld aan kan nemen.
Niet meer welkom
Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn in Pollepelland. De recensie van sushizaak Shabu Shabu aan de Rotterdamse Westblaak (beoordeeld met een 6) kreeg een staartje. Door het Shabu Shabu-management werd ons meegedeeld dat recensenten van het Algemeen Dagblad niet meer welkom zijn in alle Shabu Shabu vestigingen. Hoe we dit enorme verlies gaan opvangen weten we nog niet.
Welles-nietespizza
Ik wil het ook nog even over Old Scuola hebben, de pizzeria in het hippe Industriegebouw. Naar aanleiding van mijn recensie (cijfer: 6,6) ontstond er een briefwisseling tussen een Italiaanse fan van de zaak en ondergetekende. De strekking: die zwartgeblakerde rand van de pizza is juist de bedoeling bij Napoletaanse pizza’s. De schrijfster heeft een punt: die pizza’s hebben een dikke, luchtige korst waar heus wel wat blaasjes op mogen zitten. Het zal regelmatig voorkomen dat onwetende gasten dit ten onrechte als een fout zien.
Nu zullen de pizza’s bij Old Scuola ongetwijfeld regelmatig goed gelukt uit de oven komen, maar zo verbrand-en-toch-niet-gaar-van-binnen zoals onze pizza was? Dat is toch echt niet de bedoeling. Omdat de briefwisseling ontaardde in een welles-nietes spel, en gasten met vergelijkbare ervaringen in deze zaak nog steeds werd verteld dat het zo hoort, werd het tijd om de hoogste autoriteit op dit gebied te raadplegen: De Associazone Verace Pizza Napoletana. Zij zien streng toe op de juiste bereiding van ‘hun’ pizza. Foto’s van de recensie-pizza gingen naar de eindbazen in Napels. Hun oordeel? “Madonna! It looks so burned!” Van de briefschrijver in kwestie hebben we na dit bericht nooit meer wat gehoord.
Stadsboerderij
Tot slot Uit Je Eigen Stad. Er bleek van alles aan de hand op de stadsboerderij, en dat vertaalde zich in matig eten op ons bord en andere tekenen van verval. De reactie van de eigenaren was drastisch: vlak na publicatie van de recensie (cijfer: 5,8) sloot de vestiging op Rotterdam Centraal (die overigens niet het onderwerp was van de recensie). Het boerderij-restaurant zelf sloot gedurende de zomervakantie de deuren, om in alle rust aan een oplossing te kunnen werken. Ik hoop oprecht dat het lukt, want het blijft een bijzondere plek.
Tips? Het lijstje te bezoeken restaurants voor het komende Pollepelseizoen loopt al lekker vol. Toch zijn we altijd op zoek naar meer. Want waar zit toch die Griek 2.0? Bestaan er eigenlijk wel strandtenten met een goede keuken? En waar zit dat ene leuke buurtzaakje waar je zo leuk zit en waar van harte wordt gekookt (en dus niet uit de groothandelfolder wordt opgewarmd). Tips, met motivatie blijven welkom op rd.pollepel@ad.nl
