Het jaarlijkse taartenbak- en theedrinkfeest bij mij in de buurt was weer begonnen. Op lange tafels hadden de taartenbakkers, ongeveer 25 man, hun waar uitgestald. Mijn moeizaam tot stand gekomen soezenbergje zag er een beetje gewoontjes uit, en al snel zag ik dat de concurrentie moordend was dit jaar.
Een taart met eetbare bloemen, een amfibiebus-taart compleet met decorstukken, sappige vers fruit-explosies, een reusachtige cupcake en nog veel meer mooie en lekkere taarten stonden te lonken naar de hongerige buurtbewoners, die hun stem mochten uitbrengen op hun favoriet.
Om het geluk een handje te helpen, zette ik mijn soezen vlak naast de wisselbeker. En na wat bescheiden campagne voeren bij vrienden en bekenden (“Stem op nummer 13!”) stortte ik me ook op al het lekkers.
Er was zoveel dat je na 2 bordjes met stukjes taart al niet meer wist wat je allemaal had geproefd. Een beetje als bij het filmfestival: daar werken echte die-hards in een etmaal vijf films af, maar weten ‘s avonds niet meer wat ze die ochtend hebben gezien.
Een uur na het startsein was alles op. Mensen vochten nog om de laatste kruimels en wilden zelfs aan het tafelkleed beginnen, maar daar stak de jury een stokje voor.
Het moment van de waarheid was aangebroken. De stemmen waren geteld. En geloof het of niet: weer hadden de drie meisjes van (inmiddels) 9 jaar oud gewonnen.
Hun Chinese taart was een schot in de roos: hij zag er mooi uit – met rood marsepein en Chinese draken en lampions; had een goed thema (dat de aanwezige Chinese oudere dames zeker konden waarderen) en was vooral: Lekker. Daar kun je niks tegenin brengen.
Maar ik geef het niet op! Ik heb nu al een actieplan voor 2012 opgesteld. De kinderen worden ingeschakeld aan de lopende koekjesband, de buurmannen zijn al aan het klussen voor een verbluffend bewegend decor en de pr machine wordt alvast opgewarmd. Ooit gaat het lukken…
